نغمه روسپی

 ترانه ای از سیمین بهبهانی


                        بده آن قوطی سرخاب مرا                      تا زنم رنگ به بی رنگی ِ خویش
                        بده آن روغن ، تا تازه کنم                     چهره پژمرده ز دلتنگی خویش
                        بده آن عطر که مشکین سازم                  گیسوان را و بریزم بر دوش
                        بده آن جامهٔ تنگم که کسان                     تنگ گیرند مرا در آغوش
                        بده آن تور که عریانی را                       در خَمَش جلوه دو چندان بخشم
                        هوس انگیزی و آشوبگری                      به سر و سینه و پستان بخشم
                        بده آن جام که سرمست شوم                    به سیه بختی خود خنده زنم :
                        روی این چهرهٔ ناشاد غمین                    چهره یی شاد و فریبنده زنم
                        وای از آن همنفس دیشب من                   چه روانکاه و توانفرسا بود
                        لیک پرسید چو از من ،‌ گفتم :                 کس ندیدم که چنین زیبا بود !
                        وان دگر همسر چندین شب پیش               او همان بود که بیمارم کرد :
                        آنچه پرداخت ، اگر صد می شد                درد ، زان بیشتر آزارم کرد
                         پُر کس بی کسم و زین یاران                  غمگساری و هواخواهی نیست
                         لاف دلجویی بسیار زنند                       لیک جز لحظهٔ کوتاهی نیست
                         نه مرا همسر و هم بالینی                      که کشد دست وفا بر سر من
                         نه مرا کودکی و دلبندی                        که برد زنگ غم از خاطر من
                         آه ، این کیست که در می کوبد؟              همسر امشب من می آید!
                         وای، ای غم، ز دلم دست بکش               کاین زمان شادی او می باید!
                         لب من -  ای لب نیرنگ فروش               بر غمم پرده یی از راز بکش!
                         تا مرا چند درم بیش دهند                      خنده کن ، بوسه بزن ، ناز بکش!

روسپی، عکسی از کاوه گلستان